Pegwisomant jest lekiem stosowanym w leczeniu akromegalii u dorosłych pacjentów, którzy nie uzyskali poprawy po chirurgicznym usunięciu guza przysadki mózgowej lub nie są kandydatami do operacji.
Dawkowanie
Dawkowanie pegwisomantu zależy od masy ciała pacjenta i wynosi zwykle 10 mg podawanych podskórnie raz na dobę. Dawkę można zwiększyć do 15 mg na dobę, jeśli po 4 tygodniach leczenia nie stwierdza się poprawy. Lekarz prowadzący powinien regularnie monitorować poziom IGF-1 u pacjenta i dostosowywać dawkowanie w zależności od wyników.
Przeciwskazania do stosowania
Pegwisomant jest przeciwwskazany u pacjentów z nadwrażliwością na substancję czynną lub którzy mają aktywny nowotwór.
Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
Przed rozpoczęciem leczenia pegwisomantem należy wykluczyć obecność czynnego nowotworu. Lekarz prowadzący powinien regularnie monitorować poziom glukozy we krwi u pacjenta, ponieważ pegwisomant może powodować insulinooporność. W przypadku wystąpienia hipoglikemii, konieczne może być zmniejszenie dawki insuliny lub doustnych leków przeciwcukrzycowych.
Interakcje z innymi substancjami czynnymi
Nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji pegwisomantu z innymi substancjami czynnymi.
Interakcje z alkoholem
Nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji pegwisomantu z alkoholem.
Wpływ na prowadzenie pojazdów
Pegwisomant nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.
Inne rodzaje interakcji
Nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji pegwisomantu z innymi lekami.
Wpływ na ciążę
Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących wpływu pegwisomantu na ciążę. Lekarz prowadzący powinien ocenić potencjalne korzyści i ryzyko stosowania leku u kobiet w ciąży.
Wpływ na laktację
Nie wiadomo, czy pegwisomant przenika do mleka kobiecego. Lekarz prowadzący powinien ocenić potencjalne korzyści i ryzyko stosowania leku u kobiet karmiących piersią.
Wpływ na płodność
Nie stwierdzono wpływu pegwisomantu na płodność.
Skutki uboczne
Najczęstszymi skutkami ubocznymi pegwisomantu są bóle głowy, nudności, biegunka, bóle brzucha, zmęczenie, osłabienie, bóle mięśni i stawów, obrzęki, wysypka, świąd skóry oraz reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Rzadziej mogą wystąpić zaburzenia widzenia, zaburzenia czynności wątroby, hipoglikemia, nadciśnienie tętnicze oraz reakcje alergiczne.
Objawy przedawkowania
Nie stwierdzono przypadków przedawkowania pegwisomantu u ludzi. W przypadku przedawkowania należy podjąć standardowe środki ostrożności.
Mechanizm działania
Pegwisomant jest syntetycznym analogiem somatostatyny, naturalnego hormonu hamującego wydzielanie hormonu wzrostu. Lek wiąże się z receptorami dla hormonu wzrostu na powierzchni komórek wątroby i hamuje jego działanie, co prowadzi do zmniejszenia wydzielania IGF-1.
Wchłanianie
Pegwisomant jest podawany podskórnie i szybko wchłania się z miejsca wstrzyknięcia.
Dystrybucja
Pegwisomant wiąże się z białkami osocza w około 99%.
Metabolizm
Pegwisomant jest metabolizowany w wątrobie.
Wydalanie
Pegwisomant jest wydalany głównie przez nerki.
Podsumowanie
Pegwisomant jest lekiem stosowanym w leczeniu akromegalii u dorosłych pacjentów. Lek działa poprzez hamowanie wydzielania hormonu wzrostu i zmniejszenie poziomu IGF-1. Najczęstszymi skutkami ubocznymi są bóle głowy, nudności, biegunka, bóle brzucha, zmęczenie, osłabienie, bóle mięśni i stawów, obrzęki, wysypka, świąd skóry oraz reakcje w miejscu wstrzyknięcia. Przed rozpoczęciem leczenia należy wykluczyć obecność czynnego nowotworu, a podczas leczenia należy regularnie monitorować poziom glukozy we krwi. Pegwisomant nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji z innymi substancjami czynnymi ani z alkoholem. Nie przeprowadzono odpowiednich badań dotyczących wpływu pegwisomantu na ciążę i laktację.
