Świerzb norweski - przyczyny, objawy, diagnoza, leczenie i zapobieganie

I. Wprowadzenie

Świerzb norweski, znany również jako świerzb krokodylowy, jest jednym z rodzajów świerzbu, czyli pasożytniczej choroby skóry wywołanej przez roztocza Sarcoptes scabiei. Jest to choroba zaraźliwa, która może być przekazywana przez bezpośredni kontakt skóry do skóry lub przez kontakt z zarażonymi przedmiotami. Świerzb norweski jest szczególnie niebezpieczny dla osób o osłabionym układzie odpornościowym, takich jak osoby starsze, osoby z HIV/AIDS lub pacjenci po przeszczepie narządu.

II. Objawy

A. Zmiany skórne

Świerzb norweski charakteryzuje się występowaniem gęstych, szorstkich, łuskowatych zmian skórnych, które mogą być koloru szarego, brązowego lub czerwonego. Zmiany te najczęściej występują na dłoniach, stopach, nadgarstkach, łokciach, kolanach i skórze głowy. Mogą również pojawić się na innych obszarach ciała, takich jak pachwiny, piersi czy genitalia.

B. Świąd

Świąd jest jednym z głównych objawów świerzbu norweskiego. Jest to intensywny, uporczywy świąd, który nasila się w nocy i po gorącej kąpieli. Świąd jest spowodowany reakcją alergiczną na obecność roztoczy Sarcoptes scabiei w skórze.

C. Inne objawy

W niektórych przypadkach świerzb norweski może powodować inne objawy, takie jak obrzęk skóry, pęcherze, owrzodzenia, ropne wydzieliny czy nadkażenia bakteryjne.

III. Diagnoza

A. Badanie fizykalne

Lekarz może zdiagnozować świerzb norweski na podstawie badania fizykalnego i oceny charakterystycznych zmian skórnych. Ważne jest również przeprowadzenie dokładnego wywiadu medycznego, aby ustalić, czy pacjent miał kontakt z innymi osobami zarażonymi świerzbem.

B. Badanie laboratoryjne

W niektórych przypadkach lekarz może zlecić badanie skrobania skóry, aby potwierdzić obecność roztoczy Sarcoptes scabiei. Skrobanie skóry jest pobrane z obszarów zmienionych chorobowo i badane pod mikroskopem w celu identyfikacji pasożytów.

C. Badanie mikroskopowe

Badanie mikroskopowe skrobania skóry może również pomóc w identyfikacji jaj i odchodów roztoczy, co potwierdza diagnozę świerzbu norweskiego.

IV. Leczenie

A. Farmakologiczne

Leczenie świerzbu norweskiego polega na stosowaniu leków przeciwpasożytniczych, takich jak permetryna, benzylbenzoat, ivermektyna lub siarczan selenku. Leki te są dostępne na receptę i powinny być stosowane zgodnie z zaleceniami lekarza.

B. Higieniczne

Ważne jest utrzymanie dobrej higieny osobistej, w tym regularne mycie rąk, korzystanie z osobistych ręczników i pościeli oraz unikanie dzielenia przedmiotów osobistych z innymi osobami.

C. Leczenie otoczenia

Aby zapobiec ponownemu zarażeniu się świerzbem norweskim, należy dokładnie oczyścić i zdezynfekować wszystkie przedmioty, które miały kontakt z zarażoną osobą, takie jak pościel, ubrania, ręczniki czy zabawki. Pranie w wysokiej temperaturze lub pranie chemiczne może pomóc zniszczyć roztocza.

V. Zapobieganie

A. Higiena osobista

Aby zapobiec zarażeniu się świerzbiem norweskim, ważne jest utrzymanie dobrej higieny osobistej, w tym regularne mycie rąk, korzystanie z osobistych ręczników i pościeli oraz unikanie dzielenia przedmiotów osobistych z innymi osobami.

B. Unikanie kontaktu z zarażonymi

Aby zmniejszyć ryzyko zarażenia się świerzbiem norweskim, należy unikać bezpośredniego kontaktu skóry do skóry z osobami zarażonymi oraz unikać korzystania z ich osobistych przedmiotów.

VI. Podsumowanie

Świerzb norweski jest zaraźliwą chorobą skóry wywołaną przez roztocza Sarcoptes scabiei. Charakteryzuje się występowaniem gęstych, łuskowatych zmian skórnych i intensywnym świądem. Diagnoza opiera się na badaniu fizykalnym, badaniu laboratoryjnym i badaniu mikroskopowym. Leczenie polega na stosowaniu leków przeciwpasożytniczych oraz utrzymaniu dobrej higieny osobistej. Zapobieganie polega na utrzymaniu higieny osobistej i unikaniu kontaktu z zarażonymi osobami.